Bieszczadzki Park Narodowy leży na terenie Bieszczadów Zachodnich, od 1992 roku jest częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery Karpaty Wschodnie.
Bieszczadzki Park Narodowy leży na terenie Bieszczadów Zachodnich - średnich gór, będących wysuniętą częścią Karpat Wschodnich, które są południowo-wschodnimi kresami Polski i jedynym polskim fragmentem Karpat Wschodnich usytuowanym pomiędzy Słowacją a Ukrainą.
Bieszczadzki Park Narodowy został utworzony w 1973 roku początkowo obejmując masyw Szerokiego Wierchu, Tarnicy, Bukowego Berda, Krzemienia i Halicza oraz w oddzielnym kompleksie - górne partie pasma Połoniny Caryńskiej. Kilkakrotnie powiększany, obecnie powierzchnia Parku wynosi 29 200,48 ha obejmując Gniazdo Tarnicy, Połoninę Waryńską, Połoninę Wetlińską ze Smrekiem oraz część Pasma Granicznego po Rabią Skałę. Od 1992 roku Bieszczadzki Park Narodowy jest częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie". Po stronie polskiej w skład rezerwatu biosfery wchodzi Bieszczadzki Park Narodowy, Park Krajobrazowy Doliny Sanu i Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy.
Bogactwo przyrody Parku obrazują liczby. Flora to 760 gatunków roślin naczyniowych, ponad 200 gatunków mchów, około 300 gatunków porostów i nieokreślona liczba grzybów. Faunę zaś stanowi 231 opisanych gatunków kręgowców (58-ssaków, 144-ptaków, 11-płazów, 7-gadów, 10-ryb i 1 gatunek bezżuchwowca) i przebogata liczba gatunków bezkręgowców. Szczególnie cennym elementem bieszczadzkiej fauny są duże zwierzęta puszczańskie, a wśród nich ssaki drapieżne: niedźwiedź brunatny, wilk, borsuk, lis, ryś, żbik i wydra; oraz duże ssaki roślinożerne: żubr, jeleń szlachetny, łoś, sarna, dzik i sprowadzony w ostatnich latach bóbr.
W Bieszczadzkim Parku Narodowym, wspólnie z PTTK, utrzymywanych jest ponad 160 km szlaków turystycznych, zagospodarowane są parkingi, pola biwakowe, schroniska i hotele turystyczne. Napotkane w czasie wędrówek byłe fermy hodowlane w Wołosatem, Wetlinie i Tarnawie Niżnej są obecnie przystosowywane do potrzeb turystyki. Rozbudowany system ścieżek edukacyjnych oraz ośrodków informacji turystycznej (Ustrzyki Dolne, Lutowiska, Wołosate, Muczne, Tarnawa) pozwalają udającym się w góry na racjonalne zaplanowanie trasy, przyswojenie wiadomości o regionie i ułatwiają wędrowanie. Na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego preferuje się tzw. turystykę kwalifikowaną, przy czym tereny objęte ochroną ścisłą udostępniane są do zwiedzania jedynie dla turystów pieszych. Popiera się również turystykę narciarską (jednak nie narciarstwo zjazdowe) i turystykę konną (jedyny górski Park Narodowy w Polsce). Turystyce konnej służy zachowawcza hodowla konia huculskiego w Wołosatem oraz sieć specjalnie wyznaczonych szlaków konnych o łącznej długości 142 km. Sieć tras konnych pozwala na kilkudniowe wyprawy, prowadzone przez licencjonowanych przewodników. Postoje zaplanowane są w specjalnie do tego celu przygotowanych pięciu stanicach usytuowanych wzdłuż trasy. Zaprojektowano je tak, by umożliwić korzystanie z noclegów i wyżywienia w standardzie dostosowanym do życzeń klienta. Począwszy od standardu traperskiego (biwaki, schrony) poprzez schroniska górskie, a skończywszy na hotelach dla podróżnych oczekujących najwyższej jakości usług. Na drogach publicznych oraz na niektórych drogach leśnych Parku dopuszczona jest turystyka rowerowa.
Wędrując po Bieszczadach czy Beskidzie Niskim, warto zwrócić uwagę na urokliwe drewniane cerkiewki. W Bieszczadach najczęstsze były cerkwie bojkowskie, cerkwie zaliczane do typu łemkowskich oraz cerkwie budowane na planie krzyża (w ukraińskim stylu narodowym). W okresie międzywojennym w Bieszczadach było ponad 150 cerkwi. Po wojnie, w czasie akcji "Wisła" i później, niemal wszystkie zostały zniszczone. Pozostały tylko niektóre, między innymi w Równi, Hoszowie, Czarnej, Bystrem, Michniowcu, Smolniku, Chmielu i Łopience. W dolinach po dawnych wsiach uważny obserwator może jeszcze odnaleźć resztki fundamentów, stare nagrobki itp.
Data publikacji: 2007-10-15 | Liczba wyświetleń: 14026