Największym jeziorem w Polsce jest morenowe Jezioro Śniardwy. Ze względu na położenie w rozległym zagłębieniu moreny dennej, jest ono dość płytkie.
Największym jeziorem w Polsce jest morenowe Jezioro Śniardwy. Ze względu na położenie w rozległym zagłębieniu moreny dennej, jest ono dość płytkie. Akwen ten uznawany za największą atrakcję żeglarską, ze względu na dużą ilość wiatrów wiejących na rozlanej przestrzeni. Wiatry te powodują, na Jeziorze Śniardwy, dość wysokie fale.
Przez akwen prowadzi trasa Żeglugi Mazurskiej. Jezioro zalicza się do Mazurskiego Parku Krajobrazowego. Kształtem przypomina trójkąt, którego jeden wierzchołek leży na wschodzie, drugi na zachodzie, a trzeci na południu. Pomiędzy wschodnią częścią, gdzie znajduje się Okartowo, a zachodnią gdzie rozlega się Zatoka Łukańska jest 18 km brzegu. Jezioro posiada wiele nie oznakowanych mielizn, a płycizny przybrzeżne kończą się dopiero około 50 metrów od brzegu. Dno jeziora jest mocno kamieniste. Wyjątkowo czysta woda zaliczana jest do drugiej klasy czystości. Jako jezioro typu leszczynowego, Śniardwy to niezwykle atrakcyjne miejsce dla wędkarzy.
Śniardwy i Mamry połączone są systemem kanałów jezior, które tworzą razem Wielkie Jeziora Mazurskie. Polodowcowy akwen Mamr składa się z sześciu połączonych ze sobą jezior: Mamry Właściwe, Kirsajty, Kisajno, Dargin, Świecajty, Dobskie. Wody jezior, zlewają się w jedno o powierzchni 104 km2. Mamry, powstało w wyniku cofania się lądolodu, a jego głębokość i powierzchnia ciągle wzrasta. Obecnie Mamry mają długość 20 km, a w najszerszym miejscu ich szerokość osiąga 12 km. Dno akwenu jest niejednolite, przez co nawigacja żeglarska jest dość mocno utrudniona. Wyjątkowo niska widoczność na jeziorze jest jednym z większych utrudnienień żeglarskich. Jezioro Mamry jest za to niezwykle atrakcyjnym akwenem dla płetwonurków. Na dnie jeziora do dziś można odnaleźć całą masę nie odkrytych, ciekawych przedmiotów archeologicznych, mówiących o życiu osiadłych tu niegdyś ludów. W zachodniej części akwenu na powierzchni 77 ha znajduje się ciekawa wyspa Upałty, na której swoją siedzibę miała rodzina Lehndorffów. Do przepięknego dworu prowadziła zielona, dębowo -bukowa aleja, a wyspę z lądem łączył drewniany most.
W województwie pomorskim na powierzchni 7142 ha znajduje się Jezioro Łebsko. Stanowi ono część Słowińskiego Parku Krajobrazowego. Północny brzeg jeziora, to piaszczysta mierzeja, oddzielająca akwen od Morza Bałtyckiego, znanymi wydmami piaszczystymi. Przesuwające się wydmy, zasypują dno jeziora przez co jego powierzchnia stopniowo ulega pomniejszeniu. Od stron: południowo- wschodniej i zachodniej rozciąga się Nizina Gardeńsko - Łebska z ciekawymi torfowiskami. Jezioro zasilane jest rzekami. Poza Łębą, rzeką Pustynką oraz kanałami i ciekami wodnymi z innych sąsiadujących jezior. Poprzez takie zasilanie akwenu przez inne cieki wodne, jego klasa czystości jest jedynie na poziomie III. Jest to największe jezioro przybrzeżne, a silne sztormy potrafią doprowadzać do mieszania się wód morskiej, Bałtyku i słodkiej z jeziora Łebsko.
W Dolinie Odry, po dawnej Zatoce Szczecińskiej, znajduje się kolejne duże Jezioro Dąbie. Powierzchnia Jeziora to prawie 5600 ha. Jest to jezioro deltowe, zasilane wodami z rzeki Odry. Jest czwartym co do wielkości jeziorem w Polsce. Akwen ten ma wyraźny podział na dwie części: Dąbie Wielkie i Dąbie Małe. Jedyne jezioro w Polsce, na którym cumują statki pełnomorskie. Klimat jeziora zbliżony jest do klimatu Zatoki Szczecińskiej. Przez cały rok panują na nim wiatry północno zachodnie co powoduje, że Dąbie ma klimat mało przyjazny dla żeglugi śródlądowej. Najtrudniejsze warunki panują w okresie jesienno - zimowym.
Data publikacji: 2009-05-26 | Liczba wyświetleń: 21272