Park Narodowy Gór Stołowych w Sudetach Środkowych

Specyficzną, rzucającą się w oczy cechą Parku, są charakterystyczne płaskie powierzchnie porozdzielane stromymi stopniami.

Park Narodowy Gór Stołowych
fot. Archiwum portalu Noclegownia.pl

Park Narodowy Gór Stołowych położony jest na terenie Sudetów Środkowych, na granicy z Czechami w południowo-zachodniej części Polski, w województwie dolnośląskim na północno-zachodniej części Ziemi Kłodzkiej. Utworzony został 16 września 1993 roku. W skład Parku wchodzą wierzchowinowe i centralne partie Gór Stołowych oraz północno-zachodnią część Wzgórz Lewińskich. Obszar parku wynosi 6 339 ha. Góry Stołowe ciągną się od Kotliny Kamiennogórskiej w kierunku północno zachodnim, do Kotliny Kłodzkiej na południowy wschód. Pasmo ma około 42 km długości i od 7 do 12 km szerokości.

Całą powierzchnię Parku wraz z niektórymi oddzielnymi skałami porasta las świerkowy regla dolnego. Zapoczątkowana w XIV w. rabunkowa gospodarka człowieka, polegającą na intensywnym wyrębie lasów dla hut i pod pola uprawne doprowadziła do niemal kompletnego wyniszczenia pierwotnego drzewostanu. W celu ratowania obszarów leśnych i pospiesznego odzyskania drewna wprowadzono szybko rosnące odmiany świerka. Niestety nowo wprowadzane odmiany przeważnie pochodziły spoza Sudetów, co jest przyczyną licznych klęsk leśnych. Spowodowane jest to niedostatecznym przystosowaniem się świerka do surowych warunków górskich (płytki system korzeniowy nie zabezpiecza dostatecznie przed silnie wiejącymi wiatrami, znaczne opady śniegu). Nienaturalne dla tego miejsca zespoły świerkowe zakwaszając glebę i zacieniając podszycie doprowadziły także do zaniku bogatego runa. Obecnie tylko w jaśniejszych miejscach rosną mchy i borówki oraz śmiałek pogięty, widłak jałowcowy i podrzeń żebrowiec.

Góry Stołowe, ze względu na duży ruch turystyczny, posiadają ubogi świat zwierzęcy. Jednak na terenie Parku można spotkać jelenie, sarny, dziki, lisy, borsuki, wiewiórki (czarne i rzadziej rude), jeże, ryjówkę malutką i górską, wiewiórkopodobne: orzesznice, popielice i koszatkę oraz różne drobne gryzonie. Ponadto występują: żmije zygzakowate, zaskrońce, jaszczurki zwinki, padalca, salamandry oraz traszki: górską, grzebieniastą i zwyczajną

Z ptaków na uwagą zasługuje m.in. jarząbek, słonka, bocian czarny, kobuz, krogulec trzmielojad oraz znane z tajgi sóweczka i włochatka. Na łąkach gnieżdżą się derkacz i przepiórka, wśród skał puchacz, pustułka, kruk i kowalik, a nad brzegami strumieni pluszcz i pliszka górska.

Specyficzną, rzucającą się w oczy cechą Parku, są charakterystyczne płaskie powierzchnie porozdzielane stromymi stopniami. Centralną partią Parku jest rejon Szczelińca Wielkiego (919 m n.p.m.) i Małego (858 m n.p.m.), Skalniaka (915 m n.p.m.) i Błędnych Skał (850 m n.p.m.). Okolice Szczelińca, osiągają ponad 400 m wysokości względnej i pod względem dynamiki rzeźby mogą być porównywalne do Tatr Wysokich. Z punktu widokowego usytuowanego na Szczelińcu (pierwotna nazwa Chyszowa – od chaty krytej strzechą) roztaczają się piękne widoki o niezwykłym zasięgu. Sięgają one Gór Stołowych, Obniżenia Noworudzkiego, gór: Sowich, Kamiennych, Bardzkich. Przy dobrej pogodzie widać również Karkonosze Wschodnie ze Śnieżką oraz niezwykle rzadko Góry Izerskie i Kruszcowe. Jednym z wyższych szczytów Gór Stołowych są Błędne Skały. Jest to labirynt ciasnych szczelin i korytarzyków wyrzeźbionych podczas zlodowacenia bałtyckiego przez wiatr i wodę. Bloki tworzące to Skalne Miasto osiągają 5-16 m wysokości. Z punktu widokowego (Skalne Czasze z Siodełkiem i Wizjerem nad Stołową Platformą) przy sprzyjających warunkach można dostrzec Szczelince, Pasterka, Ostra Góra oraz Oybina w Górach Łużyckich. Kolejnym godnym polecenia miejscem Parku są Skalne Grzyby. Są to skałki na środkowym poziomie Gór Stołowych (600-675 m n.p.m.) między Batorowem a Wambierzycami a Studzienną. Powstanie atrakcyjnych skałek zawdzięcza się niejednakowej odporności piaskowca górnokredowego na wietrzenie. Tzw. "grzyby" powstają wskutek szybszego wietrzenia dolnej partii, która jest mniej odporna. Prowadzi to do sytuacji, w której cieńszy słupek dźwiga na sobie znacznie większy, odporniejszy kapelusz.

Data publikacji: 2007-10-12 | Liczba wyświetleń: 19726